سرویس دایرکتوری

ک دایرکتوری سرویس که "سرویس نامگذاری" خوانده می‌شود مانند نقشهٔ راهنمایی عمل می‌کند که منابع شبکه را به آدرس‌های مربوط به آن‌ها در شبکه مرتبط نموده و آنها را به این ترتیب مورد شناسائی قرار میدهد. با استفاده از دایرکتوریهایی از نوع "سرویس نامگذاری" کاربر نیاز ندارد تا آدرس فیزیکی منابع شبکه را به خاطر بسپارد، چرا که تنها نام منبع کافیست تا محل آن را مشخص نماید.  هریک از منابع در شبکه به عنوان یک شئ در دایرکتوری سرور محسوب میگردند. اطلاعات مربوط به هر منبع شبکه تحت عنوان خصیصهٔ شئ مربوط به آن منبع در دایرکتوری سرور ذخیره میشود. سطحامنیت اطلاعات هر شئ میتوانند به نحوی تعیین شود که فقط کاربرانی قابلیت دسترسی به آنها را داشته باشند که دارای مجوز لازم هستند. دایرکتوری‌های پیچیده تری با فضاهای نامگذاری مختلفی تحت عنوان "مشترکین", "دستگاهها", سرور"میزان مالکیت", "ترجیحات", "محتوا" و غیره طراحی شده ان smieciEMدjestess . فرایند این طراحی تا حد بسیار زیادی بستگی به مدیریت "شناسه" دارد.

دایرکتوری سرویس "فضای نامگذاری" را برای شبکه تعریف میکند. یک "فضای نامگذاری" در این مقوله عبارتی است که از آن برای نگهداری یک یا چند شئ تحت عنوان "ورودی نامگذاری شده" استفاده میشود. فرایند طراحی دایرکتوری معمولاً دارای مجموعه‌ای از قوانین است که چگونگی نامگذاری و شناسایی منابع شبکه را تعریف میکنند. این قوانین مشخص میکنند که نامها باید منحصربه‌فرد بوده و گنگ نباشند. در X.500 (مجموعهٔ استانداردهای دایرکتوری سرویس) و LDAP نام منبع شبکه "نام مشخصه" خوانده می‌شود و هاست از آن برای اشاره به مجموعه‌ای از خصیصه‌ها ("نامهای مشخصهٔ نسبی") که نام یک ورودی دایرکتوری را تشکیل میدهند استفاده میگردد.